خدا درست کند تا شما خراب کنید؟

 

در برنامه بزرگداشت هفتمین سالروز ترور احمدشاه مسعود، جناب رئیس جمهور منتخب افغانستان حامد کرزی که ماشاءالله گویی از مهارت سخنوری والایی برخوردار شده، بدون کلاه و چشمک زنان، داشتند سخن ایراد میگردند از غیرت و شهامت افغانی، اینکه در میدان جنگ افغانها همیشه برنده هستند یاد آوری میکرد، از شاهکاری های مجاهدین و قدردانی از آنان، از پیشرفتهای چشمگیر دولت خود در عرصه های بازسازی و سیاسی و اجتماعی سخن گفتند وموضوع خیلی مهمی را که جناب ایشان به آن پرداختند موضوع اتفاق افغانها بود. رئیس جمهور معتقد است و تأکید میکند که بازسازی این وطن جز بدست خود افغانها امکان پذیر نیست، او خاطرنشان ساخت که کمک مالی بیرونی، مشوره های بیرونی، متخصصین بیرونی خوبند، ما به آنها نیاز اشد داریم، اما آبادیی این کشور جز به خواست و عمل خود افغانها ابداً امکان پذیر نیست. آقای کرزی همچنین افزود که اتفاق و اتحاد ملت تنها راه حلی برای رسیدن به یک اندیشه ای ملی مشترک و دسترسی به یک نظام کاملا دیموکراتیک و مبتنی بر خواست مردم میباشد. آقای کرزی میگوید، اتحاد و اتفاقی که او از آن سخن میراند هم اکنون در افغانستان قابل رؤیت است و احساس می شود، با وجود مشکلات و اختلالات سیاسی بین احزاب سیاسی باز هم نسبت به آینده ی کشور خوشبین است.

چیزی که مبهم است، شعار وحدت و همبستگی است که همواره از طرف سیاست مداران و دولت مردان ما برای ملت گفته می شود. چنانچه رئیس جمهور معتقد است و بارها مگوید که تنها راه حل و بیرون رفت از بحران کنونی اتحاد و همدلی مردم است، پس چرا خود بر این اصل سرنوشت ساز پاگذاشته و همواره با سیاست ها و جهت گیری های قومی نمی گذارد تا وحدت ملی، برادری و برابری از حالت شعاری به وضعیت واقعی درآید؟ موضوع حمله ی کوچیها بر مناطق مردم مرکزی که منجر به بار آمدن یک فاجعه ای انسانی ، تخریب مزارع و کوچ اجباری شد را بیاد آوریم. کرزی همچنان در آن مواقع خاموش نشسته بود که برای اینکه مبادا معاهدات نشنالیستی را نقض کرده باشد صدای از خود بیرون نمی آورد و همچنان زیرپرده وی و تعدادی از وزرای از کوچیگری حمایت میکردند.

موضوع بازسازی در کشور باکمک گزاف جامعه ی جهانی در دو ترم که حدود چهل ملیارد دالر امریکایی طی سالهای ریاست جناب کرزی به افغانستان جهت بازسازی سرکها مکاتب و کارآفرینی در تمام نقاط کشور بدون درنظرداشت رابطه های قومی، حزبی، یا سمتی پرداخته شده است. اما تا هنوز حد اقل چهل در صد آنچه که توقع میرفت در معرض اجرا قرار نگرفته است. تمام پروژه های بازسازیی دولت در طی این هفت سال صرفا به مناطق پشتون نشین متمرکز بوده است. مناطقی که مرکز فعالیت ستیزه جویان طالبان است، طالبان یا طالب زده های که با اندیشه های تاریک و قرون وسطایی شان خوشبختی مردم افغانستان را در گیر و اسلام و تفکر عرب غلامی و پاکستان غلامی میدانند و معتقدند که دین از نوع ملاعمر تنها نیازجامعه ی ماست، این جامعه به هیچ چیزی جز اسلام ملاعمری نیازمند نیست وبه فن آوری، پیشرفت ، تمدن اعتقاد ندارند. ما شاهد عینی این ماجراها بوده ایم که هر ساختمان مکتب، سرک، پول و پولچک در این مناطق آباد شده پیش از آنکه مورد بهره برداری قرار گیرد از طرف باشنده گان این مناطق تخریب میشود. اما مناطق مرکزی افغانستان که مردم میهن دوست، صلح دوست، دانش دوست، آبادی و تمدن دوست (هزاره ها) زندگی میکنند و ریشه عمیق در تاریخ تمدن دارند و اصلا ذاتاً تمدن ساز این مرز بوم بوده ودر مبارزه با اشغالگران دوره های مختلف سهم بسزای داشتند. در طی این هفت سال اخیر که ستیزه جویان طالبان با رهبریی اعراب و آی اس آی، در کابل و بقیه ولایات جنوبی دست به حملات خونینی زده اند و تاکنون ده ها هزار انسان بی گناه، اطفال و زنان را درکام مرگ فرستاده اند. آن ها همواره سد راه آبادی و پیشرفت در عرصه های بازسازی و دانش میگردند. اما برعکس طی این هفت سال ما شاهد هیچ گونه انتحار، انفجار، تخریب و سوزاندن مکاتب و تهدید معلمین درمناطق مرکزیی کشور نبوده ایم و این مناطق یکی از امن ترین جاهای افغانستان به شمار میرود،  به هزاره جات و مناطق مرکزی به عنوان امن ترین جای برای سرمایه گذاری یاد می توان کرد. اما باداشتن این همه خوبی ها و همکاریی گسترده ای مردم این مناطق با دولت جناب کرزی، آقای رئیس جمهور، تیم دروغگوی ایشان و مسئولان پروژه های بازسازی تا هنوز اندکترین توجهی به حال این مردم نکرده اند. وزیر طالب زده ای فرهنگ ژورنالیست ها را به جرم اینکه پشتو نگفته اند شکنجه میکند. با وجود این عملکردهای مغرضانه و تعصب گریانه از طرف دولت کرزی که ریشه ای نا امیدی و نا باوری را نسبت به رفتارهای ناخوشایند دولت کرزی در اذهان عمومی جان میبخشد، چگونه می توان به مهارت افسونگریی کرزی و بقیه دولت مردان سر را به دامان فروبرد و شعارهای تکراری "همبستگی، و وحدت" را ناشی از صداقت آنها نسبت به مردم پنداشت؟!