جنگ سالاران و مجاهدین

مجاهدین در اوایل تجاوز اتحاد جماهیر شوروی با پاهای برهنه راه سنگر رهایی کشور را گرفتند. به خاطر حفظ عزت و ناموس شان اسحله بر دوش گرفتند و صادقانه برای استقلال کشور رزمیدند. مال، خانواده و دارایی شان را برای آزادی کشور فدا  کردند و تا آخرین قطره های خون شان در راه استقلال افغانستان رزمیدند، معیوب شدند، زخمی شدند و نهال آزادی را با خون شان سیراب کردند. مجاهدین زیر شکنجه رفتند، یک و نیم ملیون شهید دادند، پاسبان عزت زنان و دختران کشور بودند فرزندان شان یتیم شدند و بیوه های شان در درد و رنج زیستند و ساختند.

ولی جنگ سالاران (مجاهدین نما) از آتش جهاد مجاهدین سوء استفاده نموده و به چور و چپال، آدم کشی، ویرانی پرداختند. سلاح می فروختند و با پول آن سرمایه می اندوختند ،  در قطار پیجارو ها کیف می کردند و فرزندان شان در پوهنتون های خارجه مشغول آموزش بودند. جنگ سالاران خود می گویند که عصایی نداشتتند،  اما امروز صاحب آرگاه و بارگاه هستند. جنگ سالاران در اوایل جهاد خری نداشتند و در کلبه های گیلی زندگی می کردند،  اما امروز  قطار لندکروزرها زرهی و غیر زرهی کوچه های شان  را پر کرده است و بلند منزل ها آباد می کنند و....  جنگ سالاران با ریختن به پایتخت کشور عزت و شرف مردم را پایمال کردند. بر دوشیزه ها و جوانان تجاوز کردند، پستان بریدند و با مردم به قول شان رقص مرگ انجام میدادند. جنگ سالاران دوشیزه ها را مجبور کردند که به خاطر حفظ عزت شان از مکروریان های کابل خود را بر زمین پرتاب کنند. جنگ سالاران بر مساجد، کتاب ها شلیک کردند و جشن مسجد و کتاب سوزی بر پا کردند.

جنگ سالاران بر دموکراسی باور ندارند، مخالف حقوق بشر هستند، آزادی بیان را معادل کفر گویی می شمارند و زنان را بازیچه و دیکوریشن خانه های شان می پندارند. جنگ سالاران بر حصول قدرت از راه دموکراسی باور ندارند و فقط بر میله ی تفنگ شان اتکا می کنند.